واحد پردازش مرکزي (CPU) يا يک مدار مجتمع اختصاصي (IC) يا هسته مالکيت معنوي (IP) روي يک IC است که منطق و رياضيات را پردازش مي کند. يک CPU مي تواند تامين منابع در سطح بالا براي عناصر محاسباتي ديگر را کارآمدتر از ساير پردازنده ها انجام دهد، اما در توابع انباشت چند برابري ناکارآمد است. IC CPU اغلب به عنوان پردازنده اصلي در رايانه هاي روميزي و لپ تاپ در نظر گرفته مي شود اما در سيستم هاي جاسازي شده نيز استفاده مي شود. معمولاً براي استفاده هاي عمومي طراحي مي شوند، CPU ها داراي انواع مختلفي در خانواده ها هستند که براي بازارهاي عمودي خاص مانند خودرو يا اينترنت اشيا طراحي شده اند. CPU در کامپيوتر قبلاً سيستمي بود که از چندين آي سي تشکيل شده بود. زماني که صنعت توانست CPU کامپيوتر را روي يک تراشه قرار دهد، آن را ريزپردازنده ناميدند.

The central processing unit (CPU) is either a dedicated integrated circuit (IC) or intellectual property (IP) core on an IC that processes logic and math. A CPU can handle high-level provisioning of resources for other compute elements more efficiently than other processors, but it is inefficient at multiply accumulate functions. A CPU IC is often considered the main processor in desktop and laptop computers but also used in embedded systems. Usually designed as for generic uses, CPUs do have variants within families that are designed for specific vertical markets, such as automotive or IoT. The CPU in a computer used to be a system made up of multiple ICs. When the industry was able to put the computer CPU on a single chip, it was called a microprocessor.